Papilarnym Szlakiem: Sandomierz

03 lipca 2021

Sandomierz - jak wino?

Wiadomo - im starsze, tym lepsze, tym szlachetniejsze... A w Sandomierzu - i czas, i winnice - wszystko działa na korzyść Królewskiego Miasta.

Skojarzenie, zatem nasuwa się samo :-) Szczególnie, że współczesność - według mnie - i w architekturze, i we wszystkich innych dziedzinach, w których pomieścić się może (lub nie) ludzki polot - coraz bardziej biegnie w stronę zwykłej, wyasfaltowanej, szybkiej, wokół której widoków brak.

Po co chce się zawitać do "Sandomierzy" (-ów)? Przypuszczam, że nie tylko ja uwalniam się w stronę... "Sandomierza", po to, żeby - nie, nie złapać motyla - ale żeby spokojnie się na niego napatrzeć i zapisać w pamięci, by później obrazy w niej ożyły, ratując to, co do uratowania.

Zagmatwałam? Chyba nie.

Jaki jest inny sens podróżowania, tak w ogóle?

Im jestem starsza, tym bardziej potrzebuję "Sandomierzy", lubię, gdy "mówią wieki", nie to coraz bardziej "tuiterazowe" tu i teraz.

Sandomierz jest jednym z głównych punktów na słynnej "bucket list" chyba każdego Polaka. W zbiorowej wyobraźni, kształtowanej od dzieciństwa, zajmuje miejsce gdzieś obok Krakowa, Zamościa, Kazimierza Dolnego...

Wyobraźnia skonfrontowana z rzeczywistością - ma powody do radości. Sandomierz ma prawo nosić dumny przydomek - "Królewski".

Przemawiająca bogatą historią architektura, mityczne siedem wzgórz, (na których miasto zlokalizowano), owiany legendą wąwóz, z fantazyjnymi splotami korzeni, ciepło klimatu, typowe dla miejsc, odwiedzanych przez ludzi, którzy chcą spokojnie się napatrzeć, zapisać w pamięci, by później obrazy w niej ożyły... I winnice.

A nieopodal Baranów Sandomierski, gdzie znów możemy spokojnie oglądać, nie, nie łapać, po prostu przyglądać się, patrzeć, zapisać w pamięci lot, polot...