Skamieniałe Miasto - żywe legendy...

Niedaleko Ciężkowic, na pobliskich wzniesieniach, rozpościera się gród, którego architekturę rzeźbiła przez wieki Natura...

To Skamieniałe Miasto - nasz wzrok przyciągną tu do siebie niezwykłe skały o charakterystycznych kształtach, które - jak nietrudno się domyślić - od zawsze stanowiły atrakcyjne "wyzwanie" dla miejscowych bajarzy. 

Nie omieszkali oni ożywiać martwych ostańców marzeniem, legendą, mitem, które - być może - tłumaczą ich pochodzenie nie mniej racjonalnie niż szkiełko i oko? Kto wie?... ;-)

Lipnica Murowana - kościół św. Leonarda

 

Wspomniany w poprzednim wpisie - piękny, średniowieczny kościół św. Leonarda - obecnie wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO. 

Jak widać - nie bez powodu!

Nie tylko bryła kościoła, ale również piękna polichromia - warte są obejrzenia. 

Zdjęcia z wnętrza kościoła - na moim profilu instagramowym - https://www.instagram.com/papilarnymszlakiem/

A skoro jesteśmy niedaleko - jutro zaproszę Szanowny Lud Turystyczny (widoczny na pierwszym zdjęciu - te piękne czasy!) - na krótką wycieczkę po Skamieniałym Mieście...

Są takie miejsca... Lipnica Murowana

 

Jakie to są miejsca? Wyjątkowe! A na czym polega ich wyjątkowość?

Aby móc w pełni poczuć ich niezwykłość, trzeba koniecznie "zachować" swego rodzaju jedność czasu, miejsca i akcji. :-)

W Lipnicy Murowanej ta "koniunkcja" następuje co roku, w Niedzielę Palmową. 

Bez wątpienia to średniowieczne, niegdysiejsze, małopolskie miasteczko (dziś wieś), lokowane przez Władysława Łokietka, tego dnia staje się najbardziej kolorową, gwarną i wesołą miejscowością w Polsce. 

Tak było, jest i będzie - wiem, co mówię, a każdy mieszkaniec Lipnicy na pewno przyzna mi rację. 

Wszystko to za sprawą tutejszego świętego - Szymona, którego kult trwa nieprzerwanie od XV w. - (co ciekawe, jego kanonizacji dokonał "dopiero" papież Benedykt XVI, w 2007 r.). 

Szymon był uczonym mnichem, któremu niestraszne było choćby ostatnie wyzwanie na drodze do świętości - dziesiątkująca ludność Krakowa - epidemia cholery. Szymon nie trzymał dystansu... Zmarł na kapłańskiej służbie - wspierając chorych do końca. Chciał, by pochowano go w miejscu więcej niż skromnym - pod progiem kościoła...  

W Niedzielę Palmową, Święty z Lipnicy, odbiera szczególnego rodzaju hołd - to właśnie jego kolumnę, będącą jednym z najbardziej charakterystycznych "elementów" tutejszej architektury, zdobią słynne lipnickie palmy.

Konkurs Palm Wielkanocnych pierwszy raz odbył się w roku 1958, od tego czasu zdobywając sobie coraz większą popularność. Lipnica (w "wydaniu" niedzielno-palmowym) z pewnością stała się jedną z pozycji obowiązkowych na, brzydko, z angielska mówiąc - "bucket list" - niejednego turysty.

Na mojej zagościła już w dzieciństwie. Wreszcie, trzy lata temu, udało się. Przyznam, że wrażenia były lepsze od oczekiwanych. 

Piękna pogoda, mnóstwo ludzi i kolory, kolory, kolory! Konkursowe palmy, procesja, jarmark wielkanocny: strawa zacna - i dla ducha, i dla ciała. Bogata historia i tradycja - cudownie przeplatające się ze współczesnością. 

Jeśli wędrowne szlaki przyprowadzą Was do Lipnicy Murowanej innego dnia niż Niedziela Palmowa - na pewno też ją zapamiętacie, choćby za sprawą drewnianego kościoła św. Leonarda z XV w., wpisanego na listę światowego dziedzictwa  UNESCO.

LIPNICA MUROWANA - Niedziela Palmowa

Lipnica Murowana - kolumna św. Szymona

Lipnica Murowana - Konkurs Palm Wielkanocnych

Znajdź palmę ;-)

Lipnica Murowana - pomnik króla Władysława Łokietka

Lipnica - jarmark wielkanocny

Pierwsze dni wiosny w Cisnej

 

Nie padał wtedy deszcz w Cisnej, ostre wiosenne słońce operowało w najlepsze. 

Smak się zaostrzał na bieszczadzkich pierogach zasmażanych, myśli uspokajały, snując się po aniołach, witrażach, białych serwetach, ogniu w kominku, drewnianych ławach. 

Było ciepło - od jedzenia (słowo - strawa - zabrzmiałoby tu lepiej, ale nie przesadzajmy z "aranżacją" ;-) i uwolnionych od miejskiej codzienności, radosnych słów i rączych śmiechów.

Wzrok się wyostrzał, sunąc po nasłonecznionych stokach.

Powietrze (dwa lata temu jeszcze nie wiedziałam, że ostre, bo bezczelne) orzeźwiało i dodawało wyobraźni, na co dzień, zgnuśniałym miastem, płucom...

...

Wspominam znad oparu osssstrrrokrzewu, aaaa - chyba, że wolicie melisę, no i oczywiście nie zapominajcie o tym prawdziwym i bezpiecznym słońcu - witaminie D, z którymś tam numerkiem. Rzadko oglądam TV, ale możecie sprawdzić w reklamach ;-)

Siekierezada w Cisnej

Łemkowyna w Cisnej

Marzec uskrzydlony - tylko w Bieszczadach :-)

Czy ten Bieszczadzki Anioł, którego spotkałam dokładnie dwa lata temu nad Soliną, nadal tam jest? 

Odfrunął? 

Zdecydował się wrócić nad Bieszczadzkie Morze, żeby zaczarować roztargniony marzec?

Nad Soliną

Małe niecodzienności - dworcowe odliczanie pod specjalnym nadzorem ;-)

 

Mam sentyment do "niewypasionych" dworców, pamiętających jeszcze przaśne niby czasy PRL. 

Życie tam zatrzymuje się na chwilę, nie pędzi - w co? W pęd napędzający pęd? Kiepski ze mnie fizyk, ale wzór na pęd dzisiejszej (a raczej od niedawna już wczorajszej) rzeczywistości zapewne również jest nowy i alternatywny wobec klasycznego.

A więc raczej... przedwczorajszy dworzec PKS w Rzeszowie, ma swój klimacik. Przynajmniej różni się od tych identycznych już obecnie wytworów architektonicznych, przypominających... meblościanki PRL-owskie haha!

Ot i historia ponownie zatoczyła krąg.

Wchodzę przez - było nie było - drzwi nowocześnie automatyczne - a w środku twarze wbite w świecące prostokąty. Na przeciwległej ścianie jakiś napis - tyle to, a tyle pasażerskiego jestestwa może się tu schronić przed zimnem, wiatrem itd. 

Liczę - się zmieszczę - nie wyrzucę się więc na zimno karnie. Co za ulga! 

Gramolę się w stronę drugiej ściany (bo siedzisk żadnych nie ma). Powierzchnie płaskie, zapewne zarażające. 

Na szczęście z zaplecza wyszła Pani - "specjalistka" od tych powierzchni, jak to się niedawno, nowomodnie w ogłoszeniach nazywało profesję sprzątaczki (klucząc tak, jakby to było zajęcie wstydliwe). 

To jak nazwać tych tam, wiecie w jakim mieście i pod jakim adresem urzędujących? ;-)

Ufff! Jedyny człowiek z głową tam umiejscowioną, gdzie staromodnie, zazwyczaj, umiejscowiona była.

Jeszcze 35 min do odjazdu busa. Zapowiada się nuda i to w nowej wersji, jeszcze nudniejszej od kiedyś nudnej. 

W ramach walki z nią, mózg litościwie wyświetlił mi poczciwe obrazki. Wyciągnął je gdzieś z czeluści ospałej pamięci. Przypomniałam sobie zatem zabawne scenki z wycieczek, gdy przewodnik liczył, czy aby jakiś turysta się gdzieś nie zawieruszył, co zawsze wzbudzało sporo śmiechu. Można się było poczuć jak w przedszkolu. 

Ta dziecięca radość w nas! ;-)

No cóż... Jest liczenie i licze...

Czuję, że ktoś pilnie mi się przygląda. Od razu łapię kierunek - jest! Nadzorca, lepszy niż teorie spiskowe? o 5g - na dodatek w pełni eko (chyba?). Wygląda jednak bardzo przyjaźnie (może to ściema)?

Co by o tym "systemie" nie powiedzieć - monitoring na dworcu w Rzeszowie zrobił na mnie wyjątkowe wrażenie! :-)

Dzięki Wam, ptaszydła kochane, za wyrwanie z nudy i przypomnienie, że w każdych okolicznościach przyrody można znaleźć co nieco przygody ;-)

Zima, zima - ach, to Ty!

 

Nie pomyliłam się z tą zimą ;-) Jestem zimolubem, a na dodatek w tym roku Pani Zima okazała się łaskawa wielce i litościwa, co przejawiło się m.in. tym, że pozwoliła dzieciom korzystać z całkiem normalnych i absolutnie niezdalnych radości!

Wszystkie górki i pagórki w końcu się zabieliły, a potem ożyły tak rzadko słyszanymi uśmiechami, niczym dzwonkami i i nutami w słynnym przeboju Skaldów :-)

Było baśniowo i cudownie, jakby na przekór wszystkiemu, marnemu, szaremu i brzydkiemu.

A więc "achy" Zimie się należą :-) 

Dlatego - w podzięce dla dziś kończącej swoje tymczasowe panowanie, czy też prezydencję ;-) - kilka kadrów z Nią w roli głównej - tym razem z Podkarpacia. 

Bardzo poranny, styczniowy spacer po Parva Cracovia 

Krosno, Fara

Krosno, Rynek

Krosno, schody przy ul. Szczepanika

Karpacka Państwowa Uczelnia w Krośnie

Krosno, Plac Konstytucji 3 Maja, Kapucyni

Krosno, gmach sądu

Krakowskie kadrowanie

Kraków - marzec 2020 

Ostatnie odwiedziny 

Od tego czasu nie byłam w Krakowie. 

Turystyka "chochola" - nie moje klimaty. 

Pamiętam Kraków

niezwyczajnie zwyczajny

staromodny 

niezmieszanie niezdalny

Kazimierz

Nowa Huta

Stare Miasto

Do zobaczenia - na wyspie Kraków - oby za nie długo!

Bo... "na wyspie Kraków [jak wiadomo] nic się nie zmienia

choć świat pędzi jak szalony

choć mylą się świata strony

tu ciągle trwa czas zamyślenia..."

Marca odczarowywanie - czas zacząć!

Jako się rzekło - niespiesznie - zaczynam tzw. bloga...

    

Dziennik był ładniejszą nazwą (byle nie ten telewizyjny ;-)). Dziennik drogi, dziennik myśli, dziennik nastrojów, dziennik wrażeń, "odwiedzonych" - wreszcie - marzeń (prawda, że to o podróży?)...

Każde miejsce ma swoje linie papilarne, niezbyt atrakcyjnie nazwane - "poziomicami". Każdy z nas też je posiada - niby podobne, a całkiem autonomiczne, co tam autonomiczne - suwerenne i niepodległe. Niepodlegające nawet systemom - takim, czy innym. 

Nimi się poruszamy - to nasze szlaki - a gdy w jakiś magiczny sposób "dogadają" się z "papilarnymi" miejsca - staje się ono wówczas tym mitycznym, "naszym miejscem na ziemi".

Bywa, że decydujemy się na zawsze z nim związać - czasem, paradoksalnie, okazuje się, że jest to miejsce, które kiedyś opuściliśmy i po latach odkrywamy, że to właśnie tutaj powiewa nam z lekka, kojąca myśli, bryza... 

Często miejsce takie odwiedzamy od czasu do czasu, żeby się ogrzać w jego, specjalnie dla nas "emitowanym" cieple i... ruszyć w poszukiwaniu kolejnych "naszych" znaków.

Ruch, energia, wrażenie, zatrzymanie się gdzieś nieopodal głównego szlaku. 

Przystanek

Przystanki - same w sobie - bywają ciekawe i nie bez powodu stają się nawet głównymi bohaterami podróżniczych opowieści.  

Siedząc sobie na ławeczce, można tylko (aż?) obserwować, można też nawiązać wyjątkową rozmowę. Tu przypomniał mi się z pozoru zwykły, tramwajowy przystanek, w pobliżu centrum M1 w Krakowie. Było to roku pańskiego... ;-) Nieeee, nie tak dawno temu, na kilka dni przed Wigilią. 

Starszy Pan, który siedział na ławeczce, nagle zaintonował "Cichą noc"... Dołączył do niego kilkulatek i za chwilę już kilka osób otulało się w aksamitne ciepło kolędy, która miała okazję wybrzmieć tak, jak "powinna", czyli w ciemną, zimną i śnieżną noc :-) 

Niespiesznie 

Ten blog będzie niespieszną opowieścią o podróży, drodze, zaskoczeniach, obserwowaniach, plątaniach się po "tu, teraz, tam i kiedyś", z za dużą liczbą "didaskaliów", nieredagowanych (nadmiernie ;-)) wrażeń i niedoskonałych zdjęć...