U Bruna i u wód

Gdy czytałam "Sklepy cynamonowe" i "Sanatorium pod Klepsydrą", zapewne byłam oszołomiona. To było wejście we wcześniej nieznany świat - niewiele wtedy zrozumiałam, a dziś niewiele pamiętam (nie wiem dlaczego, ale nie lubię wracać do przeczytanych książek, tak, jakbym się bała, że kolejne wejście w świat Autora nie będzie miało już takiego ciężaru gatunkowego).

Jednak każda książka, która kiedyś okazała się dla mnie ważna - pozostawia na zawsze klimat, zaczarowanie, coś Ponad. I tak było z twórczością Brunona Schulza i Drohobyczem.

Miasteczko to kojarzyło mi się z mitycznym, odległym, niebyłym już niemal, ale gdzieś istniejącym miejscem, poza zwykłym czasem i każdą inną zwykłością. I tak bardzo chciało się tego spróbować - zapachu powietrza, koloru poranka, południa, wieczoru, wszystkiego tego, co Autora tak usposobiło, że wyczarował, zaczarował...

Zapewne wielu z nas tak właśnie jawią się Kresy - nostalgicznie, mitycznie, zatrzymane w kadrze, w sepii bardziej niż w kolorze, który gdzieś tam pojawia się wraz ze wschodem słońca, z rozgrzaną bielą południa, z zachodzącą za horyzont świetlną kulą, na którą spogląda perlisto-chłodny...

Marzyłam o Drohobyczu, a tym bardziej wydawał mi się czarowny, im bardziej byłam pewna, że na Planecie Drohobycz nigdy się nie znajdę... A przecież była tak blisko, ledwie kilka godzin drogi od mojego rodzinnego miasta.

Ha, nie tylko czas bywa względny, przestrzeń też!

Ale niezbadane są wyroki czasoprzestrzeni i w Drohobyczu, całkiem niedawno, jednak się znalazłam. Miałam też okazję udać się do jednych z najpopularniejszych przed wojną wód, do Truskawca.

Pominę kwestie historyczno-polityczne, bo Schulzowy świat jest od nich... prawdziwszy i ciekawszy, i...

I! Jestem w Drohobyczu, nie takim już, jak za Brunowych czasów... Ale, czy coś tam zadrgało, czy coś zagrało w sercu? Lato było upalne, miasto ciche i spokojne, kościół (pw. św. Bartłomieja, fundowany jeszcze przez króla Władysława Jagiełłę) - zadziwiająco monumentalny i coraz piękniej się prezentujący, w trakcie renowacji, po sowieckiej barbarii...

I tablica w Tym miejscu, gdzie przedstawiciel innej barbarii zwyczajnie zastrzelił Artystę, a ten dołączył do Chóru tych, którzy... non omnis moriar...

DROHOBYCZ

Drohobycz, portal wejściowy kościoła św. Bartłomieja

Kościół św. Bartłomieja, słynne płaskorzeźby, od których podobno wywodzi się powiedzenie  "Ręka, noga, mózg na ścianie" ;-)

wnętrze kościoła św. Bartłomieja

Cerkiew pw. św. Jura, wpisana na listę UNESCO

A jutro zapraszam do Truskawca.